Ostatni weekend był dla mnie bardzo ważny. Pokazał mi, że faktycznie niepełnosprawność nie zna granic, a jedynym ograniczeniem może być nasza wyobraźnia i lęki, które często nad nami panują. Zapraszam dziś na wpis o kursie tańca, w którym brałem udział w ostatnią sobotę i niedzielę.
Dzięki uprzejmości białostockiego oddziału Fundacji Szansa Dla Niewidomych miałem przyjemność uczestniczyć w warsztatach z tańca współczesnego, gdzie pod okiem niesamowicie utalentowanych ludzi z TOWARZYSTWA SZTUKI SUROWEJ poznawaliśmy tajniki tańca współczesnego.
Na początku, gdy otrzymałem tę propozycję byłem sceptycznie nastawiony. Myślałem: „Gdzie niewidomy i jeszcze tańczący…”. Dodatkową obawą był fakt, że nie będę tam jedyną niewidzącą osobą. Jednak po namowie zarówno rodziny, jak i tyflopunktu zgodziłem się na uczestnictwo. Blady strach padł na mnie, gdy usłyszałem na początkowej rozmowie, że taniec współczesny łączy w sobie elementy baletu… Myślę: „No ładnie się teraz wkopałeś”. Zacząłem nawet wymyślać w głowie preteksty do ewentualnej ucieczki. Co się okazało, to było zbędne, a zajęcia okazały się niesamowitą przygodą.
Każdą osobą niewidomą zaopiekował się jeden z tancerzy. Na początku zaczęliśmy od relaksacji. Położyliśmy się wszyscy na ziemi i próbowaliśmy rozluźnić mięśnie. W czasie, gdy leżeliśmy nasi opiekunowie rozmasowywali nasze kończyny i rozciągali je.
Po etapie wstępnym przyszła pora na pierwsze ćwiczenie. Polegało ono na wzajemnym zaufaniu. Trzymaliśmy się wzajemnie z tancerzem za łokcie i próbowaliśmy odchylić się maksymalnie, zachowując przy tym równowagę. Było to trudne ćwiczenie, bo na co dzień nie robi się takich rzeczy, a przez to ręce nie są wyćwiczone. Jednak ku mojemu zdziwieniu udawało się całkiem nieźle.
Naszym kolejnym zadaniem było nauczenie się „przekazywania impulsów” podczas tańca. To kluczowy punkt podczas prowadzenia partnera przez sztukę tańca. Polegało to również na zaufaniu. Stykaliśmy się przedramionami z tancerzem i pozwoliłem, aby prowadził mnie. Było to tak zmysłowe, że ze swobodą zamknąłem oczy i odciąłem się od panującej rzeczywistości. Następnie chwyciliśmy się za ręce i w podobny sposób zostałem poprowadzony przez całą salę. Zmienialiśmy przy tym kierunki, poziom prowadzenia i tempo. Byłem pod ogromnym wrażeniem zarówno spokoju osób, które prowadziły osoby niewidome, jak i tego, że nikt na nikogo nie wpadł.
Ostatnim etapem była nauka walca angielskiego. Znałem podstawowe kroki, więc mogłem czuć się swobodnie. Wszyscy niewidomi poradzili sobie bardzo dobrze z opanowaniem podstawowych kroków, by później zacząć wspólnie tańczyć. Zapamiętałem dobrze tę chwilę, gdy ja – osoba niewidoma tańczyłem z niewidomą panią. Było to niesamowite uczucie, które zostanie ze mną na bardzo długo. To taki znak, że nam – osobom niewidomym nie ma granic.
Tancerze z TOWARZYSTWA SZTUKI SUROWEJ są niesamowici. Mimo, że nie mieli dotychczas doczynienia z osobami niewidomymi, poradzili sobie doskonale. Są to ludzie, którzy są pełni pasji, a tańcząc wyrażają całych siebie. Czułem się w ich towarzystwie dobrze i choć dzieliła nas bariera zarówno wzroku, jak i umiejętności, to mogliśmy wspólnie przeżywać te chwile. Te zajęcia na zawsze zapadną mi w pamięć, dają one do myślenia.
Chciałbym również wspomnieć tu o jednej osobie, która szczególnie mi zaimponowała. Jest to Asia, którą miałem przyjemność poznać na warsztatach. To niesamowicie utalentowana, pełna charyzmy osoba. Ona również przekracza granice i pokazuje, że to nie życie dyktuje reguły, a serce i pasja. Jest ona osobą głuchą. Podziwiam ją za to, co robi. Można uznać ją za autorytet i osobę, godną naśladowania.
Jestem ogromnie wdzięczny Fundacji Szansa dla Niewidomych i TOWARZYSTWU SZTUKI SUROWEJ za to, że mogłem uczestniczyć w tych warsztatach. Pokazaliście mi, że nie ważne, jest że ktoś nie widzi, to z odrobiną chęci może wszystko. Podążajcie za swoimi marzeniami, a może i Wam się one spełnią.
@[487295934684936:274:Fundacja Szansa dla Niewidomych]
Pozdrawiam,
H.
#fundacjaszansadlaniewidomych #towarzystwosztukisurowej #taniec
